We schrijven zondag 8 november 2009. Voor de achtste keer op rij zak ik op de tweede zondag van november af naar Battice voor de 4 Cimes. Jammer genoeg ook voor de tweede maal op rij als niet-loper. De unieke sfeer die deze wedstrijd kenmerkt wil ik echter voor geen geld missen en dus ga ik net als vorig jaar toch maar is een kijkje nemen. Het belooft bovendien schitterend weer te worden dus de dag kan niet meer stuk.

Eenmaal aangekomen in Battice ga ik meteen Bernard opzoeken die op het podium van de “Cercle St-Vincent”, met de micro in de hand, de vroege vogels onder de deelnemers reeds welkom heet. Omdat ik zelf de wedstrijd zes keer gelopen heb en het parcours en de omgeving een beetje ken, heeft hij me gevraagd om 2 journalisten van het looptijdschrift Runner’s World te begeleiden. Ik kan ze dan een woordje uitleg geven over de aard van het parcours, de historiek van de wedstrijd, mijn eigen ervaringen in de 4 Cimes. Samen met een aantal gesprekjes met lopers kunnen ze op die manier een reportage maken over de Cimes naar aanleiding van de jubileumeditie van volgend jaar.

Na het blije weerzien met een aantal lopers, die ik sinds mijn competitiestop veel te weinig zie, maak ik kennis met Tine Vermeersch (journaliste van Runners) en haar vriend. En éénmaal de start gegeven is, en meer dan 900 lopers aan hun loodzware (maar o zo mooie) opdracht beginnen, begeven we ons naar de auto om de lopers een eerste maal te zien aan kilometerpunt 8. Daar heeft Monsieur 4 Cimes, Peter De Vocht, de wedstrijd reeds in handen genomen. Op Peter komt werkelijk geen sleet. Als late veertiger manifesteert hij zich hier reeds als een belangrijke kandidaat voor de zege, en dat ondanks vele maanden van blessureleed die hem verhinderden de brede basis te leggen die je voor een wedstrijd als de Cimes wel nodig hebt. Anderzijds kent hij de geheimen van het parcours als zijn broekzak, en ervaring loopt natuurlijk ook mee. Dat weet Peter als geen ander.

Mijn 2 metgezellen verbazen zich over de oneindige sliert lopers. Voor een lange, loodzware wedstrijd als deze is een dergelijk deelnemersaantal werkelijk uitzonderlijk. We nemen ook een kijkje bij de bevoorrading, en ook hier zijn ze vol lof over de organisatie. Vooral omdat deze wedstrijd voor de lopers volledig gratis is.

Vervolgens zakken we af naar kilometer 21 : de voet van de derde cime. Daar zien we 2 koplopers : Peter De Vocht en Patrick Philippe. Deze laatste is een zeer verdienstelijke regionale loper, met een uitgesproken voorkeur voor het lastige (lees zware) klimwerk. Hij schreef in het verleden ondermeer “La Redoutable” op zijn naam (een lastige koers over 23 km met o.a. de Côte de La Redoute) en won enkele jaren geleden de prestigieuze halve marathon “Rund um den See” te Butgenbach (een wedstrijd van de Challenge Delhalle). Patrick is bovendien een tiental jaar jonger dan Peter en heeft er een vrij goed seizoen opzitten (zonder blessures). Geen hapklare brok dus voor Peter, die gezien zijn gebrekkige voorbereiding zeker zijn handen vol zal hebben met zijn tegenstander.

We blijven nog een tijdje staan op dit punt en het is leuk om te zien hoe de lopers druppelsgewijs komen afgedaald, om vervolgens aan de lastige lange klim te beginnen. Ze hebben allemaal nog een lijdensweg van 12 kilometer voor de boeg. En dat laatste geldt voor iedereen : van de eerste tot de laatste. Eénmaal boven op deze Cime volgt nog een lang stuk vals plat tot kilometerpunt 25. Daar pas begint de wedstrijd. Het parcours van die laatste 8 kilometer is qua profiel niet meer zo zwaar, maar de opgestapelde vermoeidheid en de wind die daar meestal in het nadeel zit kunnen de atleet flink teisteren. Elke keer dat ik hier heb meegelopen heb ik het in dit laatste gedeelte bijzonder lastig gehad. Bij mijn eerste deelname, in 2002, heb ik hier bij manier van spreken sterretjes gezien. Ik had toen enkel wat ervaring op de halve marathon, en dan nog op relatief makkelijke parcoursen, en ik had vooral geen parcourskennis. Was me dat afzien !

We nemen opnieuw de wagen en via enkele binnenwegen kruisen we nog enkele keren het parcours om ons vervolgens naar de aankomst te begeven, en nog wat reacties te sprokkelen. Tot mijn grote verrassing heeft Patrick Philippe het toch voor mekaar gekregen om te winnen. Zelf was ik ervan overtuigd dat de ervaring (en de klasse) van Peter De Vocht de bovenhand zouden halen. Maar zoals Peter zelf terecht opmerkte : de lange blessureinactiviteit verhinderde hem om een soliede basis te leggen. Hij kon met zijn voorbereiding best wel een halve marathon overbruggen, maar meer niet. Voor de 4 cimes was het zeker onvoldoende. Nu ja, het is ook geen schande om geklopt te worden door een bijna 10 jaar jongere loper met een degelijke voorbereiding in de benen. Waarmee ik overigens geenszins afbreuk wil doen aan de zege van Patrick Philippe. Patrick weet, net als ik destijds, dat hij tekortkomt als de echte klasbakken goed voorbereid aan de start verschijnen. Maar als hij zijn kans ruikt en merkt dat het bij een sterkere loper wat minder gaat, grijpt hij zijn kans. En terecht ! Deze zege weze hem van harte gegund. En hij was er ook bijzonder trots op, maar wie is dat niet als je je naam kan bijschrijven op het mooie palmares van een prachtwedstrijd als de 4 Cimes ?

Tot slot een woordje van dank aan alle vrijwilligers en de organisatoren van de Cimes : de ontvangst was hier zoals elk jaar weer zeer hartelijk. En het is echt niet overdreven : de sfeer bij jullie is echt uniek ! Zoveel lopers die na hun wedstrijd en een deugddoende douche genieten van de “Casse Croute” die gratis aangeboden wordt, en die samen bij een glas terugblikken op hun belevenissen onderweg…het is een gezelligheid die je op weinig plaatsen vindt. Ik kom hier elk jaar dan ook met plezier terug. Mogen de 4 Cimes nog lang bestaan !!

Ook nog een vooruitblik op volgend jaar : 25 jaar 4 Cimes ! Hopelijk wordt het iets speciaals. En naast deze “mijlpaal” voor de Cimes vieren 2 “monumenten” van de Cimes ook een heel bijzondere verjaardag als ik me niet vergis : Peter De Vocht bereikt de magische kaap van de 50, Jo Schoonbroodt doet er nog 10 jaartjes bij. En misschien zijn er nog wel een aantal mensen die speciaal in de bloemetjes moeten worden gezet ?

Ik zou zeggen : zorg dat jullie er allemaal bij zijn zodat het andermaal een bijzondere dag wordt !

Groetjes

Luc