Zondag 12 november 2006. De tweede zondag van november. De zondag waarop traditiegetrouw de 4 cimes du pays de Herve plaatsvinden. Eén van mijn absolute lievelingswedstrijden, zoniet mijn lievelingswedstrijd van het jaar. Hoewel, dit jaar vertrek ik toch met enkele twijfels. Ik begin mijn verhaal dan ook enkele weken voor de wedstrijddag.

We zijn ongeveer half oktober, een tweetal weken na de kustmarathon waar ik mijn persoonlijk record scherper heb gesteld naar 2u31.Sinds enkele dagen voel ik een enorme vermoeidheid bij de lichtste training. Mijn hartslag ligt gemiddeld 10 à 20 slagen hoger dan normaal, en bij het minste beetje bergop voelen mijn benen alsof ik in de laatste meters van de 400 meter sprint zit, zwaar en loom. Het is duidelijk dat ik rust nodig heb want zelfs bij de marathon, twee weken voordien, had ik al het gevoel dat het beste eraf was. Een lang en zwaar seizoen eist nu zijn tol.

Probleem is echter dat ik graag nog 2 wedstrijden wil lopen: de 4 cimes en de marathon van Athene. Die laatste kadert in een citytrip die ik als winnaar van de marathon van La Roche cadeau heb gekregen. Athene zou ik sowieso rustig lopen, maar voor de 4 cimes wou ik toch graag nog een tandje bijsteken. Er bestaan echter geen mirakels: een vermoeid lichaam moet rusten. Daar valt nu éénmaal weinig aan te doen. Ik besluit dan ook om aan de 4 cimes deel te nemen zoals aan de marathon van Athene: rustig en genietend. Ik bouw de trainingen dan ook af tot een absoluut minimum: 30 à 45 minuutjes rustig lopen, met enkele korte versnellingen achteraf, en dit 3 à 4 maal per week. Misschien geraak ik op die manier nog voldoende uitgerust om ten volle te kunnen genieten van de laatste 2 wedstrijden van het seizoen.

En warempel, het werkt !! De week voor Athene voel ik me opnieuw min of meer normaal. De goede vorm is weg, maar het abnormale vermoeidheidsgevoel is ook weg. We vertrekken dan ook met volle goesting naar Athene waar we een heerlijke 4 dagen beleven in het leuke gezelschap van de organisator en enkele andere deelnemers van de marathon van La Roche. De wedstrijd in Athene zelf valt goed mee, en ik eindig met een goed gevoel en veel reserves in 2u44. Wanneer we op maandag 6 november op Zaventem landen zijn de batterijen opgeladen, en als ik ’s avonds nog wat ga loslopen voelen de benen verrassend goed aan.

En zo geraak ik op 12 november dan toch in Battice. Met bescheiden ambities weliswaar, maar met een “moral” die niet kapot kan. Het seizoen is ten einde en vandaag zal ik een laatste keer het beste van mezelf geven in deze prachtige wedstrijd. We zien wel wat er uit de bus komt.

Bij aankomst in de zaal heerst al een beetje de gezellige, gemoedelijke sfeer die deze wedstrijd zo kenmerkt. Daarom kom ik hier zo graag. Tijdens de wedstrijd is het strijden tegen elke heuvel en moet je vaak je laatste reserves aanspreken. Daarna kan je na een louterende douche genieten van enkele lekkere boterhammen met stroop of wat Hervekaas. Voor iedereen hetzelfde, snel of traag, eerste of laatste ! Ik word onmiddellijk aangesproken door Bernard, die zoals elk jaar de wedstrijd met de wagen zal volgen. Hij duwt me een micro onder de neus om me enkele vragen te stellen en bombardeert me meteen tot kandidaat-winnaar. Ik weet van mezelf dat ik dicht kan eindigen, maar winnen lijkt me iets te hoog gegrepen! Ik antwoord dat ik het wedstrijdverloop zal afwachten, en dat ik zeker mijn kans zal gaan als de gelegenheid zich voordoet.

Rond 11 uur is het zover : de wedstrijd wordt op gang geschoten en de meute van een kleine 1000 lopers stormt de “Mur de Bouxhmont” af. Straks krijgen we die opnieuw voor de voeten maar dan in tegenovergestelde richting, en dat zal iets minder aangenaam aanvoelen. Na de eerste startschermutselingen vormen zich meteen groepjes. Tot mijn grote verrassing zit ik onmiddellijk op kop samen met Yves Vanderbeck. Yves, enkele weken voordien nog winnaar van de marathon van Beloeil en derde in het eindklassement van de Challenge Delhalle, is meestal iets sterker dan ik. In lange, zeer zware wedstrijden slaag ik er echter soms in hem te verslaan.

Het enige wat me vandaag parten kan spelen zijn de stramme kuiten die ik overgehouden heb aan de marathon van Athene van exact een week voordien. Ik voel ze van bij de start. Het zal er dus op aankomen van nergens echt te forceren, zeker tot km 21, waar de wedstrijd in mijn ogen pas echt begint. Yves draaft de eerste kilometers stevig door, maar op de eerste stukjes vals plat bergop heb ik al snel de indruk dat hij niet in een superdag is : ik probeer zo snel mogelijk, maar zonder in het rood te gaan, bergop te lopen en telkens krijgt hij het iets moeilijker. Ik voel dat ik de wedstrijd volledig onder controle krijg en rond km 8, bij een iets langer stukje bergop, besluit ik van even iets harder op het gaspedaal te gaan staan. Onmiddellijk valt er een gaatje. Na enkele minuten besluit ik even vaart te minderen maar tot mijn grote verbazing slaagt Yves er niet in het kleine kloofje te dichten. Ik recupereer even en beslis vanaf dan mijn eigen tempo verder te lopen, door te duwen waar het moet en te recupereren waar het kan. We zien wel!

Mijn stramme kuiten beginnen me echter ferm parten te spelen, vooral bergaf ! Ik zal mijn tempo dus goed onder controle moeten houden en ervoor zorgen dat ik nergens nutteloos krachten verspeel. Ik hoop dat ik zo krampen kan vermijden want ik voel dat mijn kuitspieren aan het begeven zijn. Tot mijn grote verbazing is Yves, die lang op een dertigtal seconden is blijven hangen, nergens meer te zien. Achteraf zal ik vernemen dat hij een geweldige klop van de hamer heeft gekregen, maar dat weet ik op dat moment nog niet. Wel krijg ik vanuit de volgwagen geruststellende berichten wat mijn voorsprong betreft. Op geregelde tijdstippen zie ik Bernard uit de wagen springen om mij enkele aanmoedigingen toe te schreeuwen, en Peter De Vocht (mister 4 cimes himself !!) houdt me op de hoogte van de voorsprong.

Stilaan groeit het besef dat ik de wedstrijd kan winnen ! Ik probeer dan ook zoveel mogelijk te genieten van de aanmoedigingen van de toeschouwers die her en der zijn samengekomen, maar in het achterhoofd zitten toch de lastige laatste 10 kilometer die me nog te wachten staan. Na de cime de Mauhin begint het laatste gedeelte van de marteling. De zwaarste klimmetjes zijn achter de rug, maar de tegenwind maakt dit laatste wedstrijdgedeelte enorm zwaar.

Pas aan de dertigste kilometer ben ik zeker van mijn stuk. Ik weet op dat moment niet dat de kloof met mijn tegenstanders inmiddels om en bij de 5 minuten bedraagt, maar ik voel wel dat ikzelf niet meer stil zal vallen. Nog een laatste stukje hard bergaf (wat een marteling voor mijn geteisterde kuiten !!), en dan aan km 32 de Mur de Bouxhmont. De zege is binnen en deze laatste kuitenbijter voel ik nauwelijks. Het warme onthaal van de applaudisserende toeschouwers (dat je hier trouwens ook te beurt valt als je wat later de finish bereikt) doet alle pijn verdwijnen. Dit is het mooiste moment van mijn loopcarrière. Ik win de 4 cimes ! Ongelofelijk, dit had ik nooit verwacht ! Onmiddellijk na de aankomst krijg ik een mooie ruiker bloemen en kan ik even bijkomen. Nadat ik iets warms heb aangetrokken en nadat de podiumceremonie afgelopen is, ga ik samen met mijn vriendin nog een eindje wandelen. Kwestie van de spieren wat tot rust te laten komen. Ik kan nog altijd niet geloven dat ik deze mooie wedstrijd gewonnen heb, maar het dringt stilaan tot me door. Hiervoor doe ik het allemaal : trainen, afzien, me goed verzorgen. Dag in dag uit, week in week uit,… maar wat is dit een mooie beloning!

Na een heerlijke warme douche versterk ik de innerlijke mens met de “casse-croûte” die ons, zoals elk jaar, door de organisatie aangeboden wordt. Terwijl kan je dan met andere lopers nakaarten over de wedstrijd. Ieders verhaal is duidelijk: elkeen heeft op zijn niveau even hard afgezien of even hard genoten van de prachtige omgeving. En nu het leed geleden is en iedereen wat bekomen is zijn de meeste van één ding zeker : volgend jaar komen we terug !!

Bij de prijsuitreiking worden vooreerst de medewerkers in de bloemetjes gezet. Een aantal onder hen mogen op het podium hun verhaal van de dag komen doen, en dat geeft iedereen de gelegenheid er zich rekenschap van te geven hoeveel er bij zo’n organisatie komt kijken ! Ook van mij nogmaals een dikke proficiat aan het hele team ! Ik heb hier dit jaar voor de vijfde keer gelopen en elke keer ben ik met een positief en voldaan gevoel naar huis gegaan. Dat is alleen maar mogelijk dankzij het werk van deze vele vrijwilligers. Bedankt !

Tot slot is het mijn beurt om op het podium te verschijnen als winnaar. Het vervult me met trots hier te mogen staan naast Peter De Vocht, die als viervoudig winnaar en houder van het (fenomenale) wedstrijdrecord, ook op het podium is uitgenodigd. Door blessure was hij er dit jaar niet bij, maar ik hoop hem volgend jaar hier terug te zien, aan de startlijn en als sportief tegenstander ! Ik krijg de traditionele tinnen schaal uit de handen van de burgemeester, en reken maar dat deze trofee een ereplaats zal krijgen in mijn prijzenkast !

Ziezo, tijd om afscheid te nemen. We zien elkaar volgend jaar terug, de tweede zondag van november !!

Vele Groetjes !

Luc